Witte vlag

Hoeveel beter dan met met “Coro a bocca chiusa” uit Madama Butterfly van Giacomo Puccini kan ik met muziek illustreren waar de wereld van vandaag in gevangen zit:

Voor iedereen die deze prachtige opera niet kent: dit is de scene in deze Italiaanse opera die handelt over een cultuurclash tussen oost en west.

Na jaren van zelf opgelegd isolement hoort de geisha Cio-Cio San dat haar echtgenoot Benjamin Pinkerton -Amerikaans marine-luitenant- na acht jaar weer is aangemeerd in de haven. Cio-Cio San weet nu dat ze haar geliefde, waar ze zoveel jaren in eenzaamheid op heeft zitten wachten, in de ochtend voor kan stellen aan hun achtjarige zoon. Pinkerton heeft echter geen idee en heeft zijn leven in Amerikaanse traditie voortgezet. Zijn vrouw Kate is meegereisd.
Het koor bezingt met gesloten mond de adembenemend stille nacht, waarin Cio-Cio San alert, maar slapeloos weet dat ze in de ochtend haar geliefde, waar ze zoveel jaren in eenzaamheid op heeft zitten wachten, voor kan stellen aan hun achtjarige zoon.
Maar in haar isolement is de wereld veranderd. Cio-Cio San heeft er geen idee van dat Pinkerton zijn leven in Amerikaanse traditie heeft voortgezet en dit keer zijn vrouw Kate meebrengt.

Om vele redenen is deze keuze bij dit gerecht voor mij treffend. Het isolement. De gesloten monden. De serene stilte. Het witte gezicht van de geisha. Italië. Van Oost naar West. Het onvermijdelijke drama dat na de opoffering ook nog volgt. Land en zee. Dit alles is samengevat in 3:14 muziek die je bij de strot grijpt. En, o ja, dit koorwerk verbindt ook nog onze vorige productie met wederom gedwongen uitgestelde nieuwe productie van onze GO! Opera: “Butterfly”.

Hoe graag zou ik de witte vlag uithangen. Me overgeven in deze oorlog die niet te winnen valt. Dit keer geen soldaten aan het front, te land ter zee noch in de lucht, maar door verplegers, artsen en wetenschappers met ieder ziekenhuisbed dat we vrij kunnen maken. Ze proberen met man en macht de slachtoffers op te vangen en in leven te houden.

Maar het echte gevecht tegen onze onzichtbare vijand moet dit keer geleverd worden door onszelf. Met een al even onzichtbaar wapen als de vijand zelf: afstand. Het is het enige echte wapen dat alle wetenschappers in de wereld tot nog toe hebben kunnen vinden om corona naar de kroon te steken.

Dus zullen we moeten vechten tegen al onze sociale behoeften in: thuis blijven. En áls je echt naar buiten moet om bijvoorbeeld boodschappen te doen, houd dan minimaal anderhalve meter afstand. Maar we hebben meer krachtige wapens: was je handen regelmatig en hoest en/of nies in je elleboog.

In deze oorlog zitten de ware strijders thuis, afgezonderd van de buitenwereld. In aanvalshouding… op de bank met Netflix als motivational instrument om het maandenlang vol te kunnen houden. Ik onderschat het niet: dat gaat over enkele weken verrassende verliezen opleveren. Collateral damage.

Maar hoe hard we ook in gevecht zijn (ook met ons zelf): we zitten niet in de loopgraven. Daar zitten de verplegers. Daar wordt een gevecht geleverd, letterlijk op leven en dood. Daar moeten keuzes gemaakt worden die onmenselijk zijn: wie wel en wie niet?

Met al die ellende ben ik bijzonder dankbaar dat ik een aantal dingen om handen heb die mij op een mooie manier in de veiligheid van thuis bezighouden. Een daarvan speelt zich af in onze achtertuin, als onderdeel van onze persoonlijke Safe Haven: inspireren met buitenkoken. Dat was heel leerzaam en spannend in herfst en winter, maar de lente had ik me toch echt anders voorgesteld. Met vrienden in de tuin rond de Big Green Egg Large. Of onderweg naar het strand met de BBQ MiniMax en een koelbox met sardientjes en makrelen in de bolderkar.

Daarom vandaag -tegen beter weten in- een Witte Vlag. Niet voor onszelf, wij redden ons wel. Maar voor al die eenzamen achter glas en gezinnen in een kleine ruimte. Voor onze verplegers en artsen en alle docenten die op afstand school open houden. Voor wetenschappers en overheden die verantwoordelijkheden dragen die ik me nauwelijks kan voorstellen. Voor al deze helden en iedereen die ik ongenoemd heb moeten laten, wil ik voorstellen dat we elkaar in onze bijdrage als strijders in isolatie blijven motiveren met mooie dingen die ons in ons eigen minimale strijdtoneel bezig blijven houden.

Vandaag dus een witte vlag. Misschien meer voor mezelf om me over te geven aan deze oorlog.

Houd vol!

Witte Vlag: Asperges & Zeewolf

Asperges, zeewolf, zout, peper en olijfolie. Meer heb je niet nodig om een hemelse maaltijd op tafel te toveren. Schil de asperges, snij 2 cm van de onderkant af en snij ze over de lengte in twee. Sprenkel een goede olijfolie over de asperges en over de moten zeewolf. Peper en zout naar smaak erover. Klaar.

Nu kun je ze grillen. Dat kan natuurlijk in een grillpan op het fornuis. Maar écht lekkerder is om ze op een gietijzeren rooster boven gloeiend houtskool te roosteren. Als je een hap van een rauwe asperge neemt, dan heb je geen idee hoeveel suikers er in de witte stengels zitten. Als je ze roostert dan karameliseren die suikers. Rooster ze kort, aan beide zijden een minuut of twee, dan blijven ze ook nog lekker knapperig.

Zeewolf is net als zeeduivel een lekker stevige witvis. Heel smaakvol, maar wel met een bite. Beetje vlezig zelfs. Ik had twee stevige moten op het rooster gelegd. Vanwege de dikte van de moten moesten ze wat langer op de barbecue, maar hou het in de gaten. Tijdig keren en test de gaarheid (zoals chefs dat zo mooi zeggen: “de cuisson”) door er even met je vingers op te drukken. Je weet het wanneer het gaar is.

Uit pure baldadigheid heb ik wat takjes rozemarijn geplukt en bij het keren de zeeduivel daarbovenop gelegd. Dat was een goede ingeving: gaf net dat beetje meer aroma aan de vis. Het is ook precies zoals ik meestal kook: ik heb een basisplan, maar tot en met het laatste moment kan alles nog veranderen omdat ik ineens bedenk dat iets er lekker mee combineert. Nu dus rozemarijn…

Ravigotesaus
Het was niet nodig, maar omdat ik echt gék ben op ravigotesaus bij witvis, heeft mijn lieve Ingrid er een snelle, maar heerlijke versie bij er bij gemaakt: fijn gehakte zilveruitjes en cornichons, wat peterselie, lente-ui, geperste knoflook, mayonaise en volle yoghurt. Een beetje Worcestershiresaus, versgemalen witte peper en wat zout erbij en goed mengen. Klaar.

White Moonlight
Over de thee heb ik zitten twijfelen: voor de hand ligt een mooie witte thee uit China of toch een typisch Japanse thee zoals de prachtige Gyokura. Maar de keuze bleek simpeler: White Moonlight. Een witte thee van een mooi en ongebroken theeblad met veel bladknop en wit dons. De thee komt uit de Menghai regio in Yunnan (China) en wordt eenmaal per jaar geplukt. De oogst is relatief klein. Liefhebbers zetten deze thee meerdere malen, de zettijd is afhankelijk van de gewenste smaak. Bestel ‘m hier bij Simon Lévelt!

Enjoy!

PS: een voornemen: in al mijn enthousiasme over mijn culinaire passie ben ik helemaal vergeten dat ik dat als Cooking Conductor doe. Je hebt je zonder twijfel al heel lang afgevraagd: waar is de muziek? Vanaf nu zal ik mij alle gerechten muziek plaatsen van YouTube dat voor mij verbonden is aan het gerecht.

Vandaag dus “het koor dat met gesloten mond zingt” uit de opera Madama Butterfly van Puccini.