Pizza al Tartufo

In 2011 waren we op rondreis door midden-Italië en hebben onder meer Bologna, Florence en Assisi bezocht. Een indrukwekkende reis met heel veel kunst en historie. En natuurlijk ook fundamenteel Italiaanse gerechten. Pasta Bolognese is nu eenmaal nóg lekkerder op een terras in Bologna. En Assisi ligt centraal in Umbrië, het truffelhart van Italië. Dus…

In Assisi is het probleem begonnen. Na de indrukwekkende bezichtigen van alles wat met Francesco van Assisi te maken had, hadden we wel trek gekregen in een lekker pastaatje. Het was laat voor de lunch, maar gelukkig vonden we een mooi restaurantje met een balkon dat over het uitgestrekte dal van van Umbrië uitkeek. Onze dochters waren 7 en 10 jaar, en gek op pasta Napolitano met veel parmezaanse kaas. En dus bestelden we dat voor ze, na het te hebben gevraagd, natuurlijk. De kaart was eenvoudig, maar Umbrië’s hart ontbrak. Dus dan kun je maar één ding doen: in mijn beste handen-en-voeten-Italiaans (ik was mijn Italiaans docente Josephus-Jitta van het Conservatorium bijzonder dankbaar!) ging ik in overleg met de ober om buiten de kaart om truffelpasta te eten. Hoog zomer, dus ik realiseerde me dat dat best een lastige vraag was, maar de ober zou het met de keuken overleggen.

En truffelpasta werd het. Zomertruffel uiteraard, maar voor een lunch op een zonovergoten balkon uitkijkend over het prachtige Umbrië was dat meer dan genoeg voor volkomen gelukzaligheid. En dat roken en zagen de meiden ook. Hun aanvankelijke enthousiasme over hun eigen (fabuleuze) verse pasta met verse tomatensaus en versgeraspte parmezaanse kaas, sloeg om in teleurstelling en diepe verontwaardiging toen de diepe, donkere aardse geur van onze borden met room, spekjes en volledig bedekt met versgeschaafde truffel hun werk deden in hun fijngevoelige jonge neusjes. Het is sinds die dag dat -vooral onze jongste dochter Kyara- een groot truffel-fan is geworden en het ons, negen jaar later, nog altijd kwalijk neemt dat ze toen afgescheept werd met een bordje paste met tomatensaus. Ook al heb ik het -met veel gedeeld genoegen- inmiddels ruimschoots goed gemaakt in diverse gerechten met truffel en truffelsalsa’s.

Zo ook nu. In de pizzaserie vroeg ik wat voor pizza het dit keer moest worden, was Kyara heel snel en resoluut met haar antwoord:

“Truffelpizza!”

Ingrediënten

Voor het pizzadeeg verwijs ik je naar de blog met de Pizza Hawaii (ja, sorry: misschien had ik als eerste pizza toch gewoon een Napoletana moeten maken…). Neem het gistdeeg en voeg daar voor een dubbele hoeveelheid deeg als extra 40 ml Valderrama zwarte truffelolie door. Waarom deze olie? Probeer het maar eens: het is namelijk de enige truffelolie (ja écht de enige!) die niet gemaakt wordt van kunstmatige essences, maar van échte zwarte truffel. Dat heeft als nadeel dat een geopend flesje ook binnen twee weken op moet, maar ons hoor je daar niet over klagen…

  • tomatensaus
  • gerookte spekblokjes
  • zeer dunne uienringen
  • mozzarella
  • parmezaanse kaas
  • zeer dun geschaafde champignons
  • potje truffelsalsa
  • 1 hele truffel (gelukkig heb ik er voor noodgevallen altijd een paar in de vriezer…)

Vooral niet te dik beleggen blijft de standaard regel. Komt de smaak van de pizza écht ten goede!


Houtskooltest: Pitmaster Marabu uit Cuba

Over het vaste onderdeel van de houtskooltest kan ik kort zijn: hitte en hittebeheersing zijn uitmuntend. Aansteken duurt wat langer en knettert af en toe stevig. Inmiddels weet ik dat voor een gerichte pizza-sessie het wat mij betreft niet noodzakelijk is om zo’n harde houtskoolsoort te nemen, maar daarmee loop ik eigenlijk al een beetje vooruit op een over-all conclusie die uiteraard nog moet komen. Kijk ook even bij de foodblog over de Black Angus Short Ribs voor de prestaties van deze houtskoolsoort bij low & slow


Gelukkig hebben we de foto’s nog:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *