Zoete Buddha

Helemaal ondersteboven van een slokje thee

De trouwe lezer van mijn foodblogs weet dat ik gek ben van thee, vooral als maaltijd begeleider. De meeste theeën treden niet op de voorgrond, maar brengen in smaak, aroma’s én temperatuur harmonie in een maaltijd aan. Een goed gekozen thee creëert evenwicht in een mooi diner en houdt de smaakbeleving optimaal, hoeveel gangen je ook te verwerken krijgt. Maar het gebeurt niet vaak dat ik bij een eerste slok thee even van mijn stuk ben. Even niet weet wat er allemaal in mijn mond gebeurt. Die thee heet Buddha Amacha, dus wilde ik daar direct álles over weten!

Ik was altijd al verzot op de subtiliteit van thee. De op dennennaalden gerookte lapsang souchon is een van mijn grote favorieten, naast de notige Oolong-soorten. Ik ben geen fan van theeën met smaakjes zoals sinaasappel- of aardbeienthee. Uitzondering daarop zijn echter jasmijnthee en natuurlijk Earl Grey, die met bergamot is verrijkt. Vraag me niet waarom, maar op de een of andere manier kloppen die aroma’s weer heel goed bij de basis van de thee. De uitdaging om bij BBQ 52 thee te gaan pairen met de krachtige gerechten van de Big Green Egg hebben me echter al heel veel meer geleerd over de enorme diepgang een veelzijdigheid in de wereld rond thee.

Voor alle alle duidelijkheid: wijn vind ik zéker niet minder lekker. En met op z’n tijd een bijzonder biertje doe je me ook een heel groot plezier. Maar de wijnen en bieren die ik écht lekker vind hebben meestal zó’n krachtig karakter dat ze prachtig op zichzelf staand heerlijk zijn, maar bij de meeste gerechten de neiging hebben om de hoofdrol op te eisen. Zó’n goed glas drink ik liever los.

Liever thee dus bij het eten. Daarom loop ik nu iedere week even bij Simon Lévelt Alkmaar binnen om met Leny over thee te praten. Hoe de theekeuze van vorige week combineerde met het gerecht. Om vervolgens grote blikken met thee open te trekken en te ruiken om in te schatten wat het beste past bij wat er het komende weekend op de Big Green Egg komt te liggen. Zoete, bloemige tonen of juist hartig noten en hout? Frisse citrus aroma’s of juist een zwaarder rokerig karakter? Het zijn ontzettend leuke dialogen over smaken en aroma’s met iemand die de passie begrijpt.

Pure passie
Soms raakt Leny zó gepassioneerd, dat ze me spontaan een klein zakje met wat thee mee geeft. “Dit moet je echt even proeven,” zegt ze dan. “Het heeft op zich niets te maken met wat je het komende weekend gaat doen, maar het is zó bijzonder, dat je het echt even moet proeven. Misschien mooi voor een later gerecht.” En dit keer was dat Buddha Amacha, soms ook genaamd Buddha Ama Cha.

De geur van de gedroogde thee was zoetig en kruidig. Anders dan iedere thee die ik tot dan toe geroken had. Na het zetten kwamen er ook anijsige aroma’s vrij. En toen ik een eerste slokje nam, schrok ik aanvankelijk een beetje: dit kon geen thee zijn! Een intens zoete smaak vulde mijn hele mond en aroma’s die het dichts bij anijs en zoethout kwamen drongen mijn neus binnen. Maar dan kruidiger, complexer. Smaken en aroma’s die minutenlang in mijn mond bleef hangen, af en toe zó heftig dat ik het glas echt even weg moest zetten. Ik was er letterlijk een beetje ondersteboven van. Ik had ongeveer 3 gram in de pot gedaan en heb daarna nog tweemaal opgeschonken. De intense zoetheid nam gaandeweg wat af, maar de aroma’s bleven onvoorstelbaar intens.

Ondersteboven van een kopje thee… En dus ging ik googlen, want ik wilde weten wat er in mijn glas terecht was gekomen:

Buddha Ama Cha ( 甘茶 ,[amat͡ɕa] )
Buddha Ama Cha is gefermenteerd blad van de Hydrangea Macrophylla. De thee bevat tannine en phyllodulcine , een zoetstof 400-800 keer zoeter dan tafelsuiker ( sucrose ) of 2 keer zoeter dan sacharine, wat de intens zoete smaak van de thee verklaart. De Hydrangea Macrophylla is een Hortensia variëteit en is daarom geen echte theesoort, maar valt onder de Nederlandse definitie van “kruidenthee”. In Frankrijks zou het een “infusion” heten.

‘Zoete thee’
De naam is afgeleid van de tekens voor zoete(甘い  [amai] ) en thee (茶 [t͡ɕa] ). Ama Cha betekent dus letterlijk Zoete Thee en is vernoemd naar Boeddha omdat deze thee in Japan gedronken wordt op de geboortedag van Boeddha. Op 8 april herdenkt Japan Boeddha’s geboorte. Baby Siddharta, de latere Boeddha, wordt symbolisch met Amacha gewassen, waarna deze drank wordt gedronken.

Gezonde werking
Japanners kennen er magische krachten aan toe, zoals het uitbannen van kwade geesten. Naast de magisch krachten heeft de Ama Cha thee ook een medische werking. In Japan wordt de thee gebruikt  bij ontstekingen aan tandvlees, maar ook als medicijn tegen allerlei soorten allergiën, daarnaast  heeft het ook een schimmelwerende en antibiotische werking. Bovendien wordt de thee ook gebruikt als natuurlijke zoetstof in andere dranken of etenswaren.


De bus met Buddha Amacha was letterlijk rechtsonder weggestopt, omdat het product voor Simon Lévelt gedefinieerd wordt als kruidenthee. En ja, volgens de definitie is dat correct: het is immers blad van een speciale hortensia en niet van de camelia. Wel verder behandeld als thee, inclusief het oxideren en fermenteren van de blaadjes. En -net als bij enkele andere exclusieve theesoorten- het per blaadje handmatig oprollen, waardoor het zich in het water tot een prachtig onderwaterschouwspel uitvouwt.

Thee is een warme drank die wordt gemaakt door infusie van de gedroogde bladeren van de theeplant Camellia sinensis. Alle als thee verkochte producten die niet van deze plant afkomstig zijn (bijvoorbeeld kamillethee of rooibos), zijn dan ook geen echte thee maar kruidenthee.
bron: Wikipedia

Buddha Amacha is niet goedkoop. Met een prijs van zo’n 35 euro per ons zit het aan de bovenkant van de exclusievere theesoorten. En natuurlijk, dat klinkt als héél erg duur, maar als je dan bedenkt dat je van een onsje thee toch gemiddeld meer dan 25 potten thee zet, dan kost zo’n potje met uiterst exclusieve thee minder dan een euro. En als je dan de vergelijking met wijn gaat maken is de keuze ook nog eens vanuit oer-Hollandse krenterigheid een prachtig alternatief. Zelfs de állerduurste theesoorten zijn per saldo voordeliger dan de allergoedkoopste slobberwijn…

Zo heb ik een onlangs 30 gram Jin Jun Mei gekocht bij Simon Lévelt, verpakt in een prachtig, exclusief blikje met gouden folieletters. Alleen daarom al wil je het in je kast hebben. Het blikje kost ruim 15 euro, dus 50 cent per gram. Volgens Wikipedia moet dat dus een koopje zijn… Voor een grote pot gebruik ik 2-4 gram. Dus een pot met zo’n superexclusieve thee kost me dan maximaal twee euro. Zeg eens eerlijk: zou jij een fles wijn voor die prijs in je boodschappenwagen stoppen?

Jin Jun Mei is een van de meest exclusieve zwarte theeën, afkomstig uit het Wuyi-gebergte in de provincie Fujian, China. Het wordt uitsluitend gemaakt van de knoppen die in het vroege voorjaar uit de theeplant worden geplukt. De toppen worden volledig geoxideerd en vervolgens geroosterd om een thee te produceren met een zoete, fruitige en bloemige smaak met een langdurige zoete nasmaak. Het brouwsel is helder roodachtig van kleur. In China wordt deze variëteit aan thee beschouwd als een van de meest prestigieuze thee. De prijs varieert afhankelijk van de kwaliteit, variërend van US $ 2 tot US $ 25 per gram…
bron: Wikipedia

Koken met thee

Recent ben ik ook begonnen met het experimenteren van thee als ingrediënt bij het koken. Ik ga daar binnenkort zeker nog een keer een aparte foodblog aan wijden. Natuurlijk, ik had wel al eerder kipfilet warmgerookt op smeulende thee, maar sinds de start van BBQ 52 heb ik gepekeld in lapsang souchon, heldere tomatensoep met Earl Gray getrokken en vis gegaard in jasmijnthee. En met zeer smakelijke resultaten. Het is voor mij een bijzonder interessant gebied dat nog behoorlijk onontgonnen is. En een verdere verdieping in de wereld van thee.

Wordt vervolgd!


Eerdere blogs over thee:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *